Dinsdag 7 november 2006 20.00 uur had ik een spannende afspraak. Ik heb afgesproken in een café op de Korenmarkt in Arnhem, met voor mij twee wildvreemden. Een vrouw en een man. Het enige dat ik van ze gezien heb is een foto die ze mij enkele dagen daarvoor hadden gemaild. Maar wat kun je nou opmaken van een foto? Je hoort genoeg verhalen van mensen die totaal niet op de persoon op de foto blijkt te lijken. Alsof de persoon in kwestie sinds de momentopname van vaak enkele jaren terug een complete make-over blijkt te hebben ondergaan waar Mari van der Ven een puntje aan kan zuigen… Buiten dat gaat het er voor mij vooral om of ik een klik heb met de persoon, of in dit geval de personen, wat ik meestal al voel in de eerste seconde van het contact.
Erg benieuwd en behoorlijk gespannen voor wat komen gaat stap ik even voor acht uur het café binnen en kijk ik de serre rond. Er zit een stelletje, maar het meisje heeft geen lange blonde haren en de man heeft een bol gezicht en een bril. Ze lijken totaal niet op de mensen van de foto. Toch probeer ik oogcontact te maken maar ze zijn duidelijk niet geïnteresseerd in een derde persoon. Ook binnen in het café zit er niemand op mij te wachten. Ik bestel wat te drinken, pak een krant en ga aan een tafel bij het raam zitten. Ze zullen zo wel komen…
Moet ik wel deze spannende afspraak wel door laten gaan?
Elke keer wanneer de deur wordt geopend kijk ik op, om te zien of het mijn double-date misschien is. Het blijkt steeds een deceptie. Ik duik weer in de krant maar ondertussen schieten de gedachten door mijn hoofd. Komen ze nog wel? Durven ze niet meer? Ze hadden me toch zelf uitgenodigd? Dit is echt de minst spannende afspraak ooit.
Inmiddels is het half negen en beslis ik om rustig mijn drinken op te drinken en dan maar te gaan. Starend naar buiten bedenk ik dat ik een telefoonnummer had moeten vragen. Stom van me. Dan staat opeens de vrouw van het stelletje achter me en vraagt me of ik misschien op iemand zit te wachten… Dus ze zijn het toch… Ik antwoord bevestigend en volg haar naar hun tafel. Ik ben opgelucht (ze hebben me niet laten zitten) maar nog steeds gespannen (het was immers mijn eerste keer, terwijl ik aannam dat zij dit al vaker hadden gedaan).
Al snel wordt duidelijk dat de vrouw met blonde haren het niet meer wilde doen en dat de man daarom deze donkerharige dame had meegevraagd. Net als de blonde vrouw van de foto is zij niet onaantrekkelijk. Het ijs is binnen de kortste keren gebroken en we hebben het al snel over onze wensen voor een volgende afspraak. Die maken we voor de maandag erna. Zij hebben dan een ruimte gehuurd waar ze met gelijkgestemde mensen samenkomen. Nog meer mensen? Ik ben heel erg benieuwd en kijk ernaar uit.
Die maandag voel ik nog meer spanning.
Gezonde spanning, dat wel. Dit doe je niet iedere dag. Ik wil gewoon eens kijken of het iets voor mij is. Mocht het niet zo zijn dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Je leeft immers maar één keer! Als ik naar binnen ga, blijkt dat niet alleen de twee mensen van dinsdag er zijn, maar nog een stuk of zes andere mensen, voornamelijk vrouwen. Het is duidelijk dat iedereen elkaar al langer kent. Ik word voorgesteld en na wat korte mededelingen door de man die ik de week ervoor had leren kennen, en die zichtbaar de leider is, verspreidt de groep zich over de ruimte. Ietwat ongemakkelijk ga ik er tussen staan. Ik merk dat niemand een vaste partner heeft en iedereen met elkaar speelt. In mijn hoofd zet ik een knop om. Ik doe mee en laat het gewoon allemaal gebeuren.
Niets is vreemd in deze groep. Er zijn geen remmingen en alles kan. Dat vind ik fijn. Ook al ben ik een nieuweling, ze laten het niet merken en betrekken me steeds bij wat ze doen. Ik voel me al snel op mijn gemak en voel me gewaardeerd. Drie vermoeiende uren later zit het erop. Er wordt nog wat nagepraat over hoe iedereen het vond en dan ga ik moe maar voldaan op huis aan.
De dag erna krijg ik een mailtje: “We hebben genoten van je enthousiasme en zijn verrast door je spel. Welkom bij Theatergroep Drift”
De foto bij \”Een spannende afspraak\” komt van Joshua K. Jackson.
Terug naar Home.